Behoefte aan niets ...

… maar tegelijk ook niets willen missen, zorgt behalve thuis ook op vakantie voor tragikomische stress. De uit Californië afkomstige Outdoor goeroe Yvon Chouinard zei hierover; “the hardest thing in the world is to simplify your life”. Inderdaad is 't verrekte moeilijk je leven overzichtelijk en eenvoudig te houden.
Vermoeiend dat geworstel wanneer je prins heerlijk een boek leest, maar de zon schijnt dus wil je erop uit trekken de natuur in. Voel ik me perfect relaxed, schieten mijn vrienden of ouders door m'n hoofd die ik moet contacten omdat ze al zo lang niets van me gehoord hebben. En wat dacht je van klusjes in- om het huis? Mijn “to do”lijstje wordt met de dag uitgebreid met klusjes die schreeuwen om afgewerkt te worden. Ondertussen raast het e-mail terreur onverminderd voort met een ongekend bombardement aan Junk. Naast me ligt mijn debieltje waarvan de sms inbak maar mb's blijft uitbraken. Bovendien maak ik er gewoonte van telefonische oproepen op een haar te missen. Dit omdat een man nu eenmaal slechts 1 ding tegelijk kan (gelukkig hebben studies aangetoond dat diezelfde man dat ene ding wel weer briljant uitvoert, maar dat terzijde).
Dus hoezo behoefte aan niks? Een interessante vraag aan mezelf, toch kreeg ik in 1 van mijn schaarse “momenten van niets” een heldere Brainwave! Door al die communicatiemiddelen – en waar ook ik gretig misbruik van maak – en door mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid, leef ik in het NU als nooit tevoren! Wat? Ja, want tijd voor afdwalen naar straks is simpelweg niet beschikbaar voor meneeren die menen dat ze niets kunnen missen- of nog erger, onvoorwaardelijk geloven dat ze onmisbaar zijn. Weet je hoeveel gedachten je met dit inzicht uit je leven kunt scheppen? Opeens werd het angstig stil en leeg, een stuk eenvoudiger. Kortom, als we stoppen met straks iets te worden en beginnen met nu iets te zijn, dan veranderd er heel veel [ten goede].
Down Under zijn we alvast begonnen....

P.s.:
voor diegene (inclusief onszelf) bij wie dit wel erg zweverig overkomt, zij zouden eens langs moeten komen hier in 't hippie dorpje Nimbin. Het ligt op een heilige steenworp afstand van het net zo dromerige surf dorpje Byron Bay aan de Oostkust. Deze wonderlijke commune vormt het ideale toevluchtsoord voor vaag hazen, zweef teven, rare snoeshanen, alcoholisten, drugs runners, aboriginals verscholen achter hun Didgeridoo en andere randgroepjongeren. Allen zien hier 't licht-, worden opgelicht-, of trekken vele dollars/illusies lichter weer verder richting een andere Backpackers bestemming op dit relaxte giga eiland bungelend aan de onderkant van onze rare planeet.
Je kijkt werkelijk je ogen uit wat voor leuke persoonlijkheden in kleurrijke aftandse regenboog busjes aan je voorbij trekken, TE gek man. Hun motto is an sich nobel en verreweg te verkiezen boven het gedachte goed van een zekere Limburger genaamd Geert W.; “Bring end to colonial exploitation, Respect and give back, Aboriginal sovereign land right”. Vele van hen zijn zich – gehurkt zittend op de rode aarde - aan 't opladen. Ook wijzelf zijn hier dagelijks erg druk mee doende. Het opladen begint met 't mobieltje van Dorothe-, van Ivo en vervolgens onze Aussie Handie. De laptop, de MP3 en DVD speler van Pip, de video camera en de foto camera.
Tegen de tijd dat we in September weer blote voet zetten op Brabantsche bodem is 1 ding zeker; onze batterij is volledig opgeladen!!!

Namaste, 3 vreemde eendjes in de bijt.